กทม.จ้องมองฉัน เหงาเพียงลำพัง
ในความเงียบ ยังมีคนรับฟัง
ในจดหมายยังคงมี ถ้อยคำที่ผุพัง
ไม่เปิดเผย ตัวตนอย่างระวัง
เมื่อทุกสายตา คอยจ้องมองมา จะให้ฉันทำอย่างไร
ความคาดหวังนั้น เป็นของใคร
เหมือนเสียงดนตรี ไม่มีที่มาสะท้อนห้วงเวลา
แห่งบาดแผลของเดือนพฤษภา
เลยอยากจะร้องเพลง รักในมหานคร
ให้เธอได้เพ้อถึงกันก่อน
และอยากจะร้องเพลง รักในเมืองใหญ่
ด้วยภาษาที่มีแต่เธอเข้าใจ
ด้วยภาษาที่คงไม่ยากเกินไป
ในความจริงเราไม่รู้ ชีวิตคืออะไร
จงถอดรองเท้า ที่เราเคยใส่
เดินไปตามเส้นทาง ที่เราโดนจัดวาง
มันไม่มีจริงหรอก ถนนสายกลาง
เมื่อทุกสายตา คอยจ้องมองมา จะให้ฉันทำอย่างไร
ความคาดหวังนั้น เป็นของใคร
เหมือนเสียงดนตรี ไม่มีที่มาสะท้อนห้วงเวลา
แห่งบาดแผลของเดือนพฤษภา
เลยอยากจะร้องเพลง รักในมหานคร
ให้เธอได้เพ้อถึงกันก่อน
และอยากจะร้องเพลง รักในเมืองใหญ่
ด้วยภาษาที่มีแต่เธอเข้าใจ
ด้วยภาษาที่คงไม่ยากเกินไป
เลยอยากจะร้องเพลง รักในมหานคร
ให้เธอได้เพ้อถึงกันก่อน
และอยากจะร้องเพลง รักในเมืองใหญ่
ด้วยภาษาที่มีแต่เธอเข้าใจ
ด้วยภาษาที่คงไม่ยากเกินไป